1 студзеня 1919 г. было абнародавана рашэнне І з'езда Камуністычнай партыі (бальшавікоў) Беларусі аб стварэнні Сацыялістычнай Савецкай Рэспублікі Беларусі (Беларускай Савецкай Сацыялістычнай Рэспублікі). Старшынёй яе Часовага рабоча-сялянскага ўрада стаў Дзмітрый Фёдаравіч Жылуновіч.
У склад БССР увайшлі Мінская, Віцебская, Гродзенская, Магілёўская, а таксама часткі Віленскай, Смаленскай, Ковенскай, Чарнігаўскай губерняў. Такім чынам, з утварэннем БССР Беларусь набыла ўсе асноўныя атрыбуты дзяржаўнасці і атрымала прызнанне ў свеце.
Утвораная як буферная, БССР, другі раз абвешчаная 31 ліпеня 1920 г., першапачаткова валодала як суверэнітэтам, так і ўсімі атрыбутамі дзяржавы – тэрыторыяй, насельніцтвам, сістэмай органаў публічнай улады, прававой сістэмай і фінансамі. Пасля заключэння 18 сакавіка 1921 г. Рыжскага мірнага дагавора з Польшчай Савецкая Беларусь, чыя першапачатковая тэрыторыя ахоплівала толькі 6 паветаў былой Мінскай губерні з насельніцтвам 1,5 млн чалавек, стала рэспублікай – заснавальніцай Саюза Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік (СССР) і цэнтрам збірання беларускіх земляў і беларускага народа ў адзінай Беларускай дзяржаве.
У выніку ўз'яднання ў 1924 і 1926 гг. у склад Беларускай ССР былі вернуты беларускія раёны Віцебскай, Гомельскай і Смаленскай губерняў. Тым самым былі створаны больш спрыяльныя ўмовы для эканамічнага, сацыяльнага і культурнага развіцця беларускага народа і яго дзяржаўнасці. У верасні–лістападзе 1939 г. была адноўлена гістарычная справядлівасць, і землі Заходняй Беларусі, захопленыя Польшчай, уз'ядналіся з БССР. Па выніках Другой сусветнай вайны Беларусь стала дзяржавай – заснавальніцай Арганізацыі Аб'яднаных Нацый. Менавіта таму незалежная Рэспубліка Беларусь, з'яўляючыся правапераемнікам БССР, мусіць беражліва захоўваць імёны старшынь беларускай нацыянальнай эліты, якія ўзвысілі будынак нацыянальнай дзяржаўнасці.
вул. Караля, 16, 220004, г. Мінск